soms gaan dingen anders dan gepland

Ik lig op een brancard bij de ingang van het ziekenhuis in CapeCoast. Links voor mij ga je de emergency in, achter een gordijntje. Rechts van mij is het aanmeld loket. Iets verder rechts is de gang met stoeltjes, de wachtkamer. Voor mij staat een scherm uit 4 delen, voor het linker scherm deel is geen gordijntje meer en zie je een stuk hoofd liggen op een brancard. Het hoofd ligt stil. Even later komt er een metalen bak brancard, het scherm gaat weg, de dame is niet meer en ligt daar half ontkleed. Kboem kboem, de dame ligt in de metalen bak en wordt weggereden.

Harold, Annelies en Gerda zijn al een tijdje weg, naar de library van het ziekenhuis, daar moet een dame zijn die kan typen. She's coming. Als ze eindelijk komt doet de pc het niet. Na 2,5 uur is er een brief voor de verzekering, nu nog een handtekening van de arts eronder. Er is een typefout in de naam van de arts...... terug naar de typiste, ik zie de optocht weer langslopen. Nieuw briefje, nu is de dokter bezig het leven van een baby te redden, we kunnen alles volgen wat er achter het gordijntje gebeurt, de een na de ander loopt in en uit. Na een half uurtje hebben we een handtekening en een stempel, jiha!

Ja dit is Afrika.

Hoe zijn we hier toch terechtgekomen?? Een prikje van een vlieg, een ontstokenscheenbeen, een antibioticakuurtje die niet aanslaat, een been dat er zaterdag weer steeds slechter uit gaat zien. Toch maar naar het zieknhuis. Patrick rijdt mij naar het betere ziekenhuis van CapeCoast, naar de emergency. Ik ben even Nicole de vrouw van Patrick, dat scheelt 1 uur administratie. Achter het gordijntje lever je je file in, je kan zo naar binnenlopen terwijl 1 of meerdere anderen geholpen worden.
Dan wordt je geroepen, de zuster neemt temperatuur, 36.7; bloeddruk 60-90; gewicht 71kg, wat is er aan de hand. Ik laat mijn been zien, ohhhhhh, ahhhhhhh.
De dokter komt en lacht om de Obroni's. Jullie denken veel te licht over onze insecten!
Ik mag op de brancard, op een smoezelig plasticje. Ze bekijken de wond drukken er wat dunne troep uit, dat is lang niet genoeg. Ik lig achterover, wil het allemaal niet zien. Patrick staat er met zijn neus op, wil niets missen en doet live verlag. Ze zetten een aantal prikken in de ontsteking, au. Ja ze spuiten er iets in in het verslag. Dan wordt er een papiertje open gescheurd, Patrick geniet, nu gaat er gesneden worden! Oh ja dat was echt wel verdoving, als je dit niet voelt. Zo daar komt veel zooi uit. Nu pakken ze een tang, zo 3 grote eieren. Dokter zijn dat insecten-eieren? Nee, etterballen obroni.
De dokter is klaar, de zuster tilt mijn been op, veegt het plasticje een beetje schoon en mijn been. Dan verbinden, klaar. Patrick gaat betalen, 18.60 cedis, 11 euro zeg maar. De volgende ligt alweer op het plasticje.

We schakelen de verzekering in, ik moet met mijn been omhoog terug vliegen. Ze willen een fax van de arts. Op zondag is er niemand die typen kan, en een fax is in CapeCoast ook pas maandag beschikbaar. Dus gaan we met zijn 4en maandag naar Cape, eerst even de wond laten verschonen, hij is weer verder gaan ontsteken. Een zuster maakt de wond hardhandig schoon, ik ga nog net niet van mijn stokje. Elke dag moet dat gebeuren. Annelies die alles heeft gadegeslagen zegt: elke dag, maar niet hier. Ja maar de hygiene zegt de dokter. Ja ja, hygiene, het vieze papiertje wat onder mijn been lag, of het vieze laken waar ik op lig? De bruine strepen op de muur van de ventilator die ronddraait? De dame die naast mij op een brancard ligt te creperen en toekijkt hoe ik behandelt wordt, of de 6 mensen die allemaal naar mijn wond hebben gekeken en aan hebben gezeten? Interesting zeggen ze allemaal.
Ik ben het nu echt zat, ik verga van de pijn, wil dit niet nog een keer, ik wil naar huis.
Eerst even het papiertje.......
Eindelijk zijn we onderweg naar de fax. De Unive verzekering belt al waar de fax blijft, ik leg uit hoe dat in Afrika gaat en over de behandeling. Ik zou wel graag eerder weg willen gezien alles. Ze gaan hun best doen. Ze bellen netjes dat ze de fax gehad hebben, wij gaan nog naar de apotheek voor meer peneciline. Weer een ander merk, want de vorige is op, dit is Afrika.

's Middags belt de verzekering alweer dat we waarschijnlijk woensdag met een rechtstreekse vlucht van de KLM naar huis kunnen. Dat is goed nieuws!

Vanmorgen heeft Annelies de wond hygienisch schoon gemaakt en verbonden, het ziet er ietsje beter uit. Er past zeker een knikker in, het lijkt minder dik en minder blauw. Het hardhandige schrobben van gister is toch wel goed geweest. We gaan 2x per dag verschonen en ontsmettingspul erin gooien. De antibiotica moet de rest doen.

Nu maar hopen dat we echt woensdag met de KLM weg kunnen.